هر سال همین موقع این عکس را می گذارم روبروی خودم و مثلا نگاهش می کنم. اصلا نگاه کردن که لازم نیست. نه؟ همه اش را از حفظم. می دانم اولین نفر از چپ، آلن است با موهای روشن کوتاه، دومی جاستین است با موهای روشن بلند، و یک لب پر از خنده. سومی کریس است با لباس صورتی و لبخند گشاد. آخری هم منم. سرم سمت موج بلند روبرویمان بود.
این عکس برایم خیلی حرف ها دارد. سند رفاقت ماست. می بینید؟ هر سه تای تان خواستید نشانم بدهید خیلی رفیقیم. هر چهار تای مان عینک دودی داریم. هیچ فرقی بین چشم های مان نیست.
راستش بعد این همه سال، جمع تان کردم اینجا دور هم باشیم. یک بار دیگر همه با هم برای عکس مان"سه، دو، یک" بگوییم و بخاطر اینکه ثابت کنیم رفیقیم، مثل هم بشویم. خواستم خاطره روزی که به افتخار اولین سالگرد کورشدن من چهارنفرمان عینک دودی زدیم، زنده بشود. همین.
