اولین شرط مسلمون شدن ابراز باطنی و ظاهری اونه. اینکه بگی شهادت میدم خدا یکیه و پیامبرش رو به عنوان آخرین پیامبر قبول دارم.
حالا حساب کن پرتکرار ترین عمل عبادی ما نماز باشه،
حساب کن ملزمیم همین اولین شرط مسلمان شدنمونو تا آخر عمر تکرار کنیم.
حساب کن هر نماز واجبو با این جمله ها تموم می کنیم.
حساب کن یه چیزی شرط اول باشه ولی تا آخر با ما باشه.
حساب کن ما هربار مسلمان می شیم.
خدایا؟ میشه بیای این طرف شیشه؟ نمیشه که همش تو منو ببینی من نبینمت...
تو این که تمام غم های عالم تو کربلا جمع شده شکی نیست. تو این که تمام غم های عالم یک جا و یک دفعه کنار هم قرار گرفته و اون هم در عاشورا. و البته شکی هم در این نیست که عاشورا ــ میشه گفت ــ اعتلای سازماندهی همه قوانین زندگی بشریه. از فرهنگ و اجتماعیات بگیر تا سیاست و بازرگانی. از ایثار بگیر تا جوانمردی. همه چیز تو عاشورا تعریف داره. همه چیز تو عاشورا قاعده داره. همه قواعد اخلاقی تو عاشورا عملن پیاده شده. همه قوانین بشری در عاشورا هست. از رابطه امام با اهل حرم تا رابطه امام با حر تا آرایش سپاه امام حسین(ع) تا رجز های اصحاب امام تا همه چیز. همه چیز یعنی دقیقن همه چیز. خب حالا ــ به قول یک انسان ــ سوال پیش میاد که حالا چیکار کنیم؟ خب سوال نداره که؛ بایستی این قوانین رو استخراج کنیم. وسایل مورد نیاز هم بصیرت و البته منبع موثق تاریخی(در همون مقاتل) هستن. اصلن یه مقتل بزاریم جلومون، قسمت به قسمتش رو تحلیل کنیم و نتیجه رو یادداشت کنیم. تهش میشه چی؟ تهش میشه مجموعه قوانین عملی زندگی. تهش میشه سبک زندگی.(ع، این عبارت چقد آشناس. همونی نیس که حضرت آقا تو سخنرانی معروف خراسانشون تاکید کردن و اهمیتشو گوشزد کردن و ما هی اسمشو تکرار می کنیم؟؟؟)
+ تهش میشه اثبات اینکه آره ارباب. اگه ما عاشورا کنارت بودیم، یارت بودیم.
آیه شنیدم از قرآن (سوره حدید) می گفت عذابی نیست الا به اذن خدا.
اصن هول شدم بی هوا. قد این که انگار گفته باشن به اذن خدا تو خود عذابی مثلن.
یهو حس کردم خدا هوای عذابای منو داره.
____*****____
محرم معمولن وقت اینه که آدم تصمیم بگیره. واس تصمیمم ناگزیریم از حساب کتاب.
برید بخونید سوره حدید رو. ماه محرمی خوب به حساب کتاب آدم کمک میکنه.
آخرش مُـرد.
بنده خدا نه خودش تونست زندگی کنه، نه کسی رو داشت واسش زندگی کنه، نه کسی رو تونست وادار به زندگی کنه.
ی صفت تو انگلیسی واس این جور آدما پیدا کردم که خیلی دقیقه: Good-for-nothing
خیلی خیلی دقیقه ها... معادل تقریبی اش تو فارسی میشه "به درد نخور".
به نظرم آدم باید انقدری باشه که بتونه زندگی یه نفر باشه... یا حتی زندگی چند نفر باشه. اصن هرچی بیشتر، آدم تر. جدی می گم... امیرالمومنین من، می گه یه جوری زندگی کنید که حضورتون مردمو خوشحال کنه و مرگ تون مردمو گریان.
آدم باید به درد بخور باشه.
این طوری نیس به نظرت؟
+ اگه به ی سری افراد برخورده که چرا بخاری فارسی رو ول کرده و نشسته به تبلیغ زبان اجنبی، باید بگم یه سری به لینک بزنید. چون یه نگاه سرسری به تعاریف همه فرهنگ لغت های معروف، پاسخ کامل و مستحکمیه به نظرم خخخخخ :) دقیق که میگم به این علته.
+ یاعلی.
این که آدم یه وقتایی به یه چیزایی دقت کنه بد نیستا... اینکه اونی که روبروت ایستاده و داری تو صورتش حرف میزنی شاید ازت بزرگتر باشه. اینکه اونی که داری ازش ایراد می گیری شاید شرایطش اون جوری که تو فکر می کنی نباشه. اینکه اونی که داری زندگیشو واس دیگران تعریف می کنی شاید راضی نباشه. اینکه دلیل نمیشه شما هر وقت دلت خواست دروغ بگی و همه جا اسمشو بزاری مصلحتی! اینکه دلیلی وجود نداره که اگه یه جا تو تکالیف شرعیت گیر کردی سریع اونی که به نظرت درست تره رو انجام بدی! مهم تر از همه اینه که حواست باشه این حرفا دقیقا همون چیزاییه که داری به دیگران گوشزد می کنی!
حواست هست؟
نــــــه... خداییش حواسمون هست؟
از اینا مهم تر...
حواسمون کجاست که به اینا نیست؟؟؟؟
چن باره هی می خوام از «مرگ» بنویسم ولی هی رو همه ی جمله هام خط می کشم. هی صفحه هامو پاره می کنم. احساس می کنم اصن هیچی جواب نمی ده. همه چی فقط پیچیده اش می کنه. یا همچی از پیچیدگیش کم می کنه. آخرش تصمیم گرفتم فقط یه جمله بنویسم و یه عکس کامل، که حرفامو بزنه.
عکس تو ادامه مطلبه، جمله هم.
«مرد جنگ» به آنی می گویند که با اسرائیل می جنگد، و در راه جنگ با اسرائیل می میرد، و وصیت می کند روی سنگ قبرش بنویسند «اینجا مدفن کسی است که می خواست اسرائیل را نابود کند.»
روی این «مرد جنگ» می شود «حساب کرد».
21 آبان : سالروز شهادت گرامی اش.
